Pashupatinath Tempel

Op de laatste volle dag zou Douwe met mij een toeristendag gaan beleven. Dat liep toch een beetje anders..

In de ochtend voelde ik me niet helemaal oké, dus in na het ontbijt maar een goede warme douche genomen en daarna met de taxi naar een onderdeel in Khatmandu die ik echt wel gezien wilde hebben. De Pashupatinath Tempel, waar ook de doden gecremeerd worden (op een brandstapel..)

Allereerst kom je onderweg lopend naar de tempels allerlei kraampjes tegen die bloemen, kralen, en meer snuisterijen verkopen die de kopers kunnen offeren bij de tempels. Tijdens het lopen daarnaartoe kwamen we andere toeristen tegen die hun kaartjes aan ons gaven en hierdoor bespaarde we de ingangskosten. Dan loop je het tempel complex binnen en lopen heel veel mensen op hun blote voeten. Er is namelijk een onderdeel waar je als niet Hindoestaan niet in mag en daar mag je alleen in met je blote voeten. Jammer dat je daar niet in mocht, want het zag er interessant uit. Op het plein voor de tempel zat ook een oranje gesminkte man.. Een “Sadhu” is een heilig man of monnik in het hindoeïsme. Er waren rond die tempels ook veel plekken waar je groepjes mensen zag mediteren of bidden samen met een heilige.

Nadat we het wel een beetje gezien hadden, heb je nog een tweede ingang, waar je de verbrandingen live mee kan kijken.. onderweg daarnaartoe was er een vrouw ontroostbaar aan het huilen en werd ondersteund door diverse andere vrouwen. Iets verderop zag je de rivier en de plateaus waarop de verbrandingen plaats vinden. Douwe vertelde dat des te dichter je bij de tempel, des te meer aanzien en geld jij (of je nabestaande) hebben.

Voor de tempel lagen op dat moment drie lijken die gewassen zouden moeten worden en één werd op dat moment gewassen. Hele rituele gaan er aan vooraf voordat de verbranding plaats kan vinden. Ook moet de verbranding binnen 24 uur na overlijden al plaatsvinden. Dus veel tijd om afscheid te nemen is er daar niet. Tijdens het kijken rook je de houtverbranding (beetje barbecue geur) en door hiernaar te kijken, weet ik niet of ik nog wel eens trek ga krijgen in barbecue van de zomer.. maar dat is pas over 5 maanden, dus zal wel goed komen.. 😉

Omdat het wassen nog wel even zou duren gingen we eerst maar de trappen op naar de tempels op de berg. Het kostte mij enorm veel moeite om de trappen op te komen en ik dacht dat het door de warmte kwam en de maagklachten.. dus veel rustpauzes tussendoor genomen. Boven aangekomen was het wel de moeite waar. Het was een beetje vergelijkbaar met de tempels van Ankor in Cambodja. Veel tempeltjes waren begroeid met bomen of struiken en door de aardbeving waren veel delen nog niet opgeknapt.

Toen ik dacht genoeg foto’s te hebben genomen, zijn we nog maar een Cola gaan drinken tegen de vervelende darmen om daarna weer af te dalen. Halverwege was er een sanitaire hokje.. aan de achterkant was de ingang voor de mannen. Toen ik daarin wilde lopen begon mijn kokhals reflex te werken door de geur die eruit kwam. Niet te beschrijven zo goor… Maar toch maar getrotseerd door mijn adem maar zo lang mogelijk in te houden en snel te plassen en weer weg..

Weer onderaan gekomen en na nog een paar foto’s genomen begon ik me toch weer heel slecht te voelen en gaf aan bij Douwe dat ik het toch maar verstandig vond om de taxi weer terug te nemen naar het appartement waar ik van plan was om in bed te gaan liggen. Om 14.00 uur waren we daar en ben snel naar bed gegaan en tegen Douwe zei ik dat hij maar lekker moest doen waar hij zin in had, dus was hij naar de klimhal gegaan om daar wat te eten en wat werk te doen. Toen Douwe terugkwam heeft nog heel lief een soepje en thee voor me gemaakt, wat wel even lekker was. Af en toe ben ik kort wakker geweest en ook midden in de nacht dat ik opeens heftige geluiden uit het toilet hoorde die niet van mij waren. Het was Douwe die ook ziek was geworden.

Ik voelde me al ietsje beter en keek toch maar even op mijn mobiel naar de vlucht gegevens. Hierop was al duidelijk dat mijn vlucht een minimale vertraging van een uur zou hebben. En omdat de terugweg ook een extra uur omvliegen zou worden (door de problemen in het luchtruim van Pakistan), zou de aansluitende vlucht niet gehaald gaan worden. Op dat moment had ik al een beetje de zenuwen daarover. Maar was nog te moe en ben weer verder gaan slapen. In totaal toen het 7.15 in de ochtend was vond ik het wel goed geweest met slapen (17 uur in totaal) en heb weer thee gezet en probeerde een banaantje te eten die Douwe voor me gehaald had.

Ik begon ook maar met de koffer in te pakken en terwijl ik gehurkt zat voelde ik dat er toch weer iets misging en rende naar het toilet… Dat was voor mij gelukkig wel het laatste wat nodig was, want daarna tijdens de reis terug naar huis heb ik geen problemen meer gehad.

Omdat de zenuwen door mijn lijf gierden vanwege de wijzigingen van de vlucht, wilde ik toch wel op tijd op het vliegveld zijn. Onderweg naar de taxi’s kwamen Krishna nog tegen. Dit is de eigenaar van de winkel waar we de kralen halen voor de armbandjes en waar we de was altijd doen. Hij vroeg of ik weer naar huis ging en bevestigde dag, waarop hij zei dat ik even moest wachten. Hij snelde zijn winkeltje in en zocht een armbandje voor mij uit. Dit wilde hij aan mij geven voor goed geluk en een veilige vlucht. Zo bijgelovig als ik ben durfde ik het armbandje niet meer af te doen tot ik thuis aankwam.. Maar zo ontzettend lief van hem om dat te geven. Het zijn kralen gemaakt van vruchtjes die op zo’n manier aan een de tak zitten dat als ze los komen ze op die plek lijkt dat ze het oog van boeddha hebben.

Op de luchthaven bij de balie aangekomen te zijn, stond naast mij een passagier die ook met dezelfde vlucht moest en waarvan de vlucht van Istanbul naar Amsterdam omgeboekt moest worden. Dat gaat er heel raar aan toe. Je moet gewoon aan de balie wachten en ondertussen wordt de volgende geholpen, waarbij de privacy niet echt lekker is daar.. De vlucht die we kregen betekende dat er ongeveer 9,5 uur gewacht moest worden op Istanbul. Ik kon wel een hotel regelen, maar had daar geen zin in. Uiteindelijk heb ik ongeveer 7 uur lang bij Cafe Neo gezetten op lekkere lounche stoelen. Bij aankomst op schiphol was ik over de vermoeiheid heen en kon ik gewoon het ritme van Nederland weer oppakken (behalve dan het koude en gure weer.. brrrr).